Pinty en Donna – Chesapeake Bay retrievers
Het waren honden met karakter en voor ons (kinderen) ontzettend lief. Ze waren zich bewust van hun omgeving en van de mensen in die omgeving en daardoor betrouwbare en veilige kameraden. Ze waren beide keurig opgevoede jachthonden en natuurlijk goed gesocialiseerd. Pinty en Donna waren onderdeel van het gezin en zo komt het dat het voor mij vanzelfsprekend is dat honden erbij horen en sterker nog, dat ze onmisbaar en onvervangbaar zijn.
Pinty houdt de omgeving in de gaten tijdens de picknick.
Sandy – Cairnterriër
Mijn eerste hondje. Omdat Donna te zwaar was om op schoot te nemen, wilde ik een eigen, kleinere hond. Na niet zo lang zeuren werd me een hondje beloofd. Samen met mijn moeder op zoek naar een passend ras in de hondenencyclopedie. De eerste hond die ik aanwees was een Newfoundlander! Als 10-jarige had ik totaal geen besef van grootte. Uiteindelijk viel de keuze op een Cairnterriër. Klein, dus door mij makkelijk op te tillen, eigenwijs en dapper. De zoektocht naar een geschikte fokker begon. Ik moest geduldig zijn, want mijn ouders kozen een fokker waar het nestje nog niet geboren was. Maar uiteindelijk was ze daar dan, Sandy, met 7 weken mee naar huis en ik was in de zevende hemel. Met haar ging ik met de opvoeding aan de slag. Zelf leren hoe je een hond kan leren zitten en komen, maar vooral veel spelen en knuffelen. Sandy mocht op schoot en op bed en wilde weleens grommen als ze eraf moest. Ze had een pittig karakter, maar was vooral een gezellig maatje.
Helemaal gelukkig met Sandy!
Tika – Golden Retriever
Na Donna gingen mijn ouders op zoek naar een nieuwe hond. De keuze viel uiteindelijk op een Golden Retriever: een stevige en levendige pup. Helaas was zij flink wat ouder dan de fokker had aangegeven. Door een infectieziekte, geconstateerd door onze eigen dierenarts, was zij in groei achtergebleven. Haar fokker had haar niet eerder kunnen verkopen, en zij had daardoor een socialisatieachterstand. Zij was niet evenwichtig. Tegenwoordig zou zo’n hond naar een gedragstherapeut gestuurd worden. Gelukkig was ze voor ons wel een lieve knuffelhond en een geduldig luisterend oor.
Tika op haar gemak op eigen terrein.
Bruno – onherleidbare kruising
Bruno op avontuur
Mijn eerste hond in mijn eigen huishouden, mijn eerste zelf uitgekozen hond. Toen mijn vriend en ik een hond uit gingen kiezen, gingen we bewust voor een volwassen hond. Ik ging halve tot hele dagen naar school en wist dat ik daardoor onvoldoende tijd kon besteden aan een pup. En met Tika had ik ondervonden wat het belang van een goede socialisatie is. De hond die we zochten moest op een aantal punten bij ons passen. Belangrijk was dat hij alleen thuis moest kunnen blijven als dat nodig was, maar ook dat hij sociaal was en niet wagenziek werd, aangezien hij overal met ons mee naartoe zou gaan (behalve school en werk). In het asiel, in het laatste hok zat onze Bruno. Het was liefde op het eerste gezicht en hij scoorde volgens de asiellijst voldoende op alle punten. Toch eerst een dag op proef gehad en hem meegenomen in de auto, uit wandelen en naar de stad. Ook hebben we hem een uurtje alleen binnen gelaten. Hij slaagde glansrijk voor onze testjes. Dus Bruno bleef. Bruno heeft ons vergezeld op meerdaagse wandeltochten en de meeste vakanties. Voor Bruno was het altijd goed, in de zon liggen bij de tent of de hele dag de bergen in. Maar naarmate hij ouder werd, werden de tochten te zwaar voor hem. De ouderdomskwaaltjes stapelden zich op, dus Bruno kon niet meer met ons op vakantie en met weekendjes weg wandelden we korte stukjes. Om Bruno een beetje actief en betrokken te houden, en omdat we dat zelf natuurlijk graag wilden, hebben we er een hond bijgenomen. Gipsy zorgde ervoor dat Bruno het in de gaten had als er iemand aan de deur stond en ze hield hem in beweging. Bruno is bijna 15 jaar geworden.
Gipsy – kruising Sheltie/Kooiker (?)
We wilden er een hond bij. Voor Bruno, zodat hij iets meer betrokken zou worden bij de dagelijkse activiteiten en voor mij om ermee te trainen. We wilden weer een asielhond, bij voorkeur een gesteriliseerd teefje. Het liefst wilde ik er een waaraan (waarmee) gewerkt moest worden. Ze moest natuurlijk mee in de auto kunnen en geen moeite met zware bergtochten hebben. Omdat we in de bergen nogal eens stukken tegenkomen waar de hond niet zelf overheen kan, moest ze niet te groot zijn en (in geval van nood) in de rugzak passen. Ze hoefde niet overweg te kunnen met kleine kinderen of katten. We hadden geen voorkeur voor een bepaald ras. Dat lijken niet zo veel eisen, maar toch konden we in de asiels in Nederland geen geschikte hond vinden. Dus bij de Belgische asiels gekeken en daar vonden we Gipsy. We belden direct op en kregen een flinke lijst met wat er allemaal mis was met haar. Ze was door de vorige eigenaren met drie maanden oud in een dierenwinkel gekocht, laatste van het nest. Die eigenaren hadden al vier gesteriliseerde teefjes en ze lieten Gipsy ook steriliseren. Sindsdien heeft ze flink gevochten en zelfs een slapende hond aangevallen. Haar baasjes wisten geen raad met haar en hebben haar valium gegeven. Verder had ze baknijd en was ze niet zindelijk. Dit alles liet ons niet afschrikken. In het asiel lieten ze doorschemeren dat het probleem waarschijnlijk meer bij de baasjes lag dan bij Gipsy.
Gipsy in het desolate Schotland
We namen haar mee naar huis. In de auto ging het al mis. Ze viel uit naar Bruno, ogenschijnlijk zonder aanleiding. Snel hebben we ze apart gezet. Later werd me duidelijk dat zij de lichaamstaal van andere honden niet direct herkent. Bruno ging met zijn voorpoten tegen de deur rechtop staan. Dat was voor Gipsy bedreigend en genoeg reden om agressief gedrag te vertonen. Gipsy heeft aan typische gedragingen van Bruno duidelijk moeten wennen. Thuis gekomen heeft ze eerst zonder druk aan alles mogen wennen, gewoon lekker relaxen in de tuin en fijne wandelingen maken. En dat was al heel wat, want Gipsy kon overal van schrikken. Van het keukentrapje was ze doodsbang. Als ik het tuinschepje aanraakte vloog ze al naar binnen. De stofzuiger viel ze aan en als we met onze voeten onverwachts bewogen vloog ze er grommend op af. Klepperen met slippers had hetzelfde effect. Met wandelen bleek ze wel gewend aan fietsers en auto’s, maar schapen, paarden en koeien waren haar vreemd. Van door de wind wuivende planten schrok ze en ook in het donker was ze bang. Wat andere honden betreft heeft ze duidelijke voorkeuren. Bijna alle teefjes moeten uit haar buurt blijven. Bij reuen is ze van sommige helemaal weg en van andere moet ze juist niets hebben. Grote honden vindt ze het leukst. Het beste reageert ze zonder lijn op onbekend terrein. Spelen kende ze niet, ze durfde niets in haar bek te nemen. Baknijd bleek niet tegen mensen, maar alleen tegen honden te zijn. Daarbij maakte het niets uit of het om eten ging of water en of het voer in de bak zat of uit de hand gegeven werd. Zindelijk was ze inderdaad niet helemaal. Als ze ’s avonds vroeg werd uitgelaten en ’s ochtends laat, was dit te lang voor haar en kon ze het niet ophouden. Aangezien de honden bij ons echter zelf naar buiten kunnen was dit bij ons geen probleem. Met heel veel geduld hebben we haar rustig aan overal aan laten wennen. Het keukentrapje heeft dagen in de tuin gestaan en met brokjes hebben we haar daar een positief gevoel bij gegeven. Van het tuinschepje is ze niet meer bang en de stofzuiger is inmiddels ook veilig. Voeten van vreemden lopen nog steeds een risico, vooral als ze van mannen zijn. Spelen kan ze inmiddels als de beste, apporteren ook, ze is vol trots als ze iets kan dragen. Ze apporteert de post, raapt gevallen spullen op en haalt de was uit de machine. Ze kent haar verschillende speeltjes bij naam en controleert ’s ochtends en ’s avonds het kippenhok op muizen. Door haar oefeningen en taken te geven kunnen we tegemoet komen aan haar natuurlijke drang om te werken en is ze een tevreden hond. Ze laat het echter ook direct merken als ze een keer te weinig te doen heeft gehad. We moeten er altijd rekening mee blijven houden dat ze niet gestoord wil worden als ze ligt te rusten en dat ze haar voer kan verdedigen. Als het enigszins kan gaat ze gewoon mee op vakantie. Kamperen of in een huisje, ze past zich prima aan. Het meest geniet ze van de wintervakantie in Schotland. Hoe ruiger het weer wordt, des te meer ze lijkt te genieten. Haar vacht zet zich uit, neusje in de wind en de lekkere, frisse lucht opsnuiven. Eén keer werd het ietsje te gortig, het waaide zo hard dat ze even met alle vier de pootjes geen contact meer had met de grond! Ook onze volgende hond zal weer een ‘tweedehands’ hond worden. Het is prachtig om te zien hoe zo’n hond zich ontwikkelt en zichtbaar geniet van zijn nieuwe leven!
Max – kruising Podenco – Husky – Herder
De laatste nieuwe uitdaging in mijn leven is Max. Terwijl Gipsy ons niet uit het oog verliest en aan een blik of half woord voldoende heeft, is Max het toppunt van zelfstandigheid. Hij red zich prima alleen, heeft niemand nodig en wil het liefst op eigen houtje de wijde wereld in. Loslaten is dan ook geen optie. Door met hem te trainen wil hij nu graag werken, maar zijn grootste prioriteit ligt in het beschermen en rustig houden van zijn roedel. Hij helpt mij tijdens de wandelingen door onruststokers op hun plek te wijzen en dat doet hij juist op die momenten dat het echt nodig is.
In huis is hij de rust zelve. Hij doet niets liever dan slapen, bij voorkeur in Gipsy’s mandje.
Max heeft ruim 2,5 jaar in een Spaans asiel gezeten en kan nu genieten van een eigen plek. Met dank aan stichting Sphoek die het mogelijk heeft gemaakt dat Max naar Nederland kon komen en zorg draagt voor vele andere Spaanse honden.
